โดย Porman X
ครั้งหนึ่งเมื่อเราถึงสภาวะที่กลัวที่สุด จนหัวใจเต้นหลุดออกมาจากหน้าอก จนเหงือผุดออกจากผิวเป็นเม็ดๆ จนมือสั่นสะท้าน จนปากอ้าเองโดยร่างกายไม่ได้สั่ง จนระบบความทรงจำล้มเหลว จนต่อมผลิตสสารผลิตมันอย่างผิดปกติ เมื่อนั้น.....
รูปจากภาพยนตร์เรื่อง The Blue Gardenia (1953)
มาการิตต้า คือชื่อโรงแรมในย่านนั้น มันเป็นตึกใหม่สภาพดี สร้างอยู่ในย่านสาธรเหนือ เป็นโรงแรมใหม่ที่แต่งสไตล์เก่า เธอคิดว่าเจ้าของน่าจะเป็นคนที่ชอบความเป็นสเปน โดยดูจากการแต่งโรงแรม และชื่อมาการิตต้า
ครั้งแรกที่สาววัยยี่สิบต้นๆแบบเธอได้เข้ามาในโรงแรมนั้น เธอมาพร้อมแขกมาเลเซีย ใครว่าคนไทยกินข้าวแกงบ้ากาม เธอไม่เชื่อ เธอรู้เพราะเธอโดนมาสารพัด ทั้งเต็มใจและถูกบังคับ ใบหน้าและร่างกายเธอมีแต่รอยความทรงจำจากเรื่องบนเตียงทั้งรอยที่เกิดจากความสุข ทั้งรอยที่เกิดจากความทุกข์เหลือคณา แต่ที่ทนอยู่ได้เพราะไอ้พวกเจ็กมาเลฯ มันจ่ายหนักพอให้เธอได้ใช้ชีวิตไปตามประสาเด็กสาวจากบ้านบนดอยไตแลงรัฐฉาน เธอไม่เคยสนใจการปฎิวัติหรือความรุนแรงในสนามรบใดๆ หลังจากปีที่แล้วพ่อแม่พี่น้องและท่านผู้นำรัฐปลดปล่อยไทใหญ่ต้องพ่ายให้กับรัฐทหารจากพม่าที่นับวันยิ่งแข็งเกร่ง
ภาษาไทยของเธอดีพอสมควร เธอมีบัตรประชาชนไทยแลนด์เหนือ เป็นสมาชิคคลับการ์ด และ ไปจับจ่ายซื้อของที่สยามพาราก้อน น็อดไทยแลนด์เซ็นเตอร์ได้อย่างสบายทุกสัปดาห์
เธอเดินลงมาถึงเค้าเตอร์ เคาะนิ้ว มองหาพนักงานประจำ..
เหมือนกับฉากเปิดตัวในหนังป็อบคอร์นอเมริกา เขาค่อยๆ โน้มตัวขึ้นมาจากฉากบังตา หน้าตายิ้มแย้มจนมองเห็นแคมตาเป็นรูปเรือคว่ำ ดังใส่หน้ากากของวี (V for Vendetta) ตลอดเวลา ต่างกันที่เขาไม่มีหนวดจิ๋ม
"ซินญอริต้า... มีอะไรให้ข้ากรุณาได้รับใช้" เขายิ้ม... ยิ้ม
"แขกของฉันเมื่อวาน หายไปไหน" คำพูดปราศจากสำเนียงไทใหญ่จากรัฐฉาน
เขาซ้อนการคำนวณ ความทรงจำภายในหัว ด้วยใบหน้ายิ้มนิ่งๆ ไม่ขยับแม้ดวงตา แต่สิ่งที่บอกว่าเขานึกคือความนิ่ง
"กระผมเสียใจ" เขายังยิ้มทั้งพูด "กระผมไม่ทราบ เลดี้จะกรุณาให้ผมเช็คจากโฮเทลอายส์ไหม?"
"อืม" เธอตอบสั้นๆ
เขาใช้เวลากว่าสิบนาที นั่งยิ้มใส่แสงสะท้อนจากจอคอมพิวเตอร์โรงแรม เธอนั่งไขว่ห้างรอตรงเก้าอี้ข้างต้นไม้เทียมโดยไม่สนใจหนังสือพิมพ์นาโน สิ่งประดิษฐ์ฮ็อตฮิตแห่งปี
ช่วงนี้กรุงเทพหิมะตกบ่อยมาก เธอแอบลอยกลับไปบ้านที่รัฐฉาน สมน้ำหน้าพ่อกับแม่ในใจที่ไม่ยอมย้ายไปไหนหลังจากเกิดการรั่วไหลของปฎิกรจาก ประเทศในโซนเหนือ เธอไม่รู้ว่าโลกนี้เกิดอะไรขึ้นในปีที่แล้ว แต่รู้ว่าทุกคนยิ้มให้กันน้อยลง คุยกันน้อยลง แย่งอาหารกันมากขึ้น อาวุธหาง่ายขึ้น ฆ่ากันมากขึ้น แต่ที่สุดแล้วพวกเจ็คจากมาเลก็ยังกระหายกามเท่าเดิม เมื่อคืนเธอมากับแขกมือหนัก หลังจากตกลงค่าตัวกันได้ในเวลาอันรวดเร็ว แขกบังคับเธอทำตามหนังจากกลุ่มลัทธิอะไรสักอย่าง จนเมื่อเช้าเธอพบว่าลูกค้าของเธอได้จากไปพร้อมกับกระเป๋าเงินของเธอ ปกติเธอเป็นคนระวังตัวมากกว่านี้ อาจเพราะฤทธิ์ยาที่เธอกินเข้าไปก่อนมาที่นี่ก็เป็นได้
"ซินญอริต้า" เค้าพูด ใบหน้ายังยิ้ม "เขาผ่านตรงนี้ไปเมื่อ แปดโมงเช้าครับ เขาลงมาทานอาหารเช้าก่อนไปด้วยครับ"
"ชั้น..." เธอมีโมโหแต่พูดไม่ออก
"ซินญอริต้า คุณจะกรุณามาตรงนี้นิดได้ไหมครับ" เค้าเตอร์บอยถาม
"อะไรอีกล่ะ" เธอตอบอย่างหัวเสีย
"ผมได้ยินมาว่าคุณไม่ใช่คนไทยแลนด์เหนือ"
"อะไร" เธอโวยวาย
"ผมมีหลักฐานว่า คุณเป็นคนที่ฆ่าแขกที่คุณเอามามีอะไรด้วยที่นี่"
"นี่ มึง..พูดเรื่องอะไร"เธอล้วงมือลงในกระเป๋ากางเกง
เธอล้มลงที่พื้นหน้าเค้าเตอร์เมื่อไรก็ไม่รู้ เธอรู้สึกราวกับโลกถล่มลงมาทับเธอ เมื่อสติเริ่มคืนมาเธอจึงรู้ว่าเธอโดนเข็มไฟฟ้าเสียแล้ว เขาเดินออกมายืนเกือบคล่อมหัวเธอ พร้อมฉีกยิ้มท่าถนัด
"คนที่นอนกับเธอเมื่อคืนคือคนของโรงแรมนี้ล่ะ ซินญอริต้า"
ครั้งหนึ่งเมื่อเราถึงสภาวะที่กลัวที่สุด จนหัวใจเต้นหลุดออกมาจากหน้าอก จนเหงือผุดออกจากผิวเป็นเม็ดๆ จนมือสั่นสะท้าน จนปากอ้าเองโดยร่างกายไม่ได้สั่ง จนระบบความทรงจำล้มเหลว จนต่อมผลิตสสารผลิตมันอย่างผิดปกติ เมื่อนั้น.....
.
.
.
.
.
.
.
.
ใบหน้าสวยงามของเธอ ถูกทำให้สันจมูกหักงุ้ม
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น